Monday, October 19, 2009

प्राचिन शहाणपण..!

समोर आहे माझ्या
हजारो वर्षांचं मानवी जीवनाचं प्राक्तन....इतिहास बनून!
समरसून, रसरसून जगलेल्या
अशाच उत्कट जगण्यांच्या..
स्मृतींचे भग्न अवशेष!!
नृपांच्या वैभवी विलासाची,
सम्राटांच्या राक्षसी महत्त्वाकांक्षेची,
ययातीच्या अमीट वासनेची..... अंतिम विफलता.....थडग्यात ओघळ्णारी...
सिकंदराच्या रिक्त हातांसारखी!!
मी पाहिलयं...
जगण्याचं भव्य दर्शन,
विचार, वासनांचं विराट जग....कल्पनांनी सजलेलं...पण
अस्तित्वाच्या मुळापासून तुटलेलं!
माझ्यावरच लादलेली मी...जीवनाची फसवी माया!!
जगण्याच्या अखंड कोलाहलातून जेव्हा होतो मी क्षणभर अलिप्त
अन पोहचतो स्वतःपाशी, तेव्हा पाहतो
जीवनाने चालविलेली क्रूर विटंबना माझीच अन
जगण्याच्या अट्टाहासातून मी स्वतःच रचलेला ...माझा मृत्यू!
जो कंठरवाने मला सांगतो
"मी" जगतो तेव्हा मी खरंतरं मरत असतो
म्हणून अस्तित्वाच्या समग्रतेसह.....पुन्हा नव्याने जगण्यासाठी...
हवाय मृत्यू मला...!!
माझ्या इच्छा, आकांक्षा,वासना व आशेचा.....कारण
जीवनाशी जुडण्याचा अन्य कोणताच मार्ग नाही.
अनंत जीवनांच्या अनुभवांच ...प्राचिन शहाणपण..तेव्हा
अनाहताच्या ठाम स्वरातून..माझ्या मनात कुजबुजतं
"मी" मरतो तेव्हाच मी खरा जगत असतो