पृथ्विचे प्रेमगीत

प्रेम पृथ्वीचे गीत कुण्या कवीने गाईले

क्षुद्र शृंगारा लेखूनी दूरत्त्वाला प्रशंसिले

कवी सात्विक सागर भोळा विश्वास अंतरी

गूढ़ ओढ़ मिलनाची पाहू शकेना नजरी

रश्मीकरांनी धरेचे अंग अंग आलिन्गले

अनावर भावनांचे रेत नभाने शिम्पले

प्रेम मनाचा हिदोळा झूले अंगा अंगावर

प्रेम सगुण साकार रूप भोगतो ईश्वर

दूरतेला शाप लाभे दूजे अस्तित्व भोगने

ओढ़ अद्वैताची त्याला वृथा वासना लेखने

इच्छा द्वेष काम क्रोध द्वैता वासनेच्या कळा

अद्वैताच्या दरबारी फक्त आनंद सोहळा